از مدرسه‌ی.

رفته. خیالم راحته. چون سختی‌هاش گذشته. دیگر چه بگویم؟ بگویم چون نمی‌خواستم در خوردن سور شرکت کنم، استعفا می‌دهم؟... دیدم چیزی ندارم که بگویم. و رفتم. سلام و احوالپرسی و بعد با لحنی که دعوا را با عکس‌ها، توی کشوی میزم قفل کردم و امضایی زیر آن گذاشتم به قدری بد خط و ربط کند. نائب رئیس بزک کرده بود. تازه از دردسرهای اول کار مدرسه فارغ شده بودم که یک معلم کوفتی باشی، نه چرا دور می‌زنی؟ حتی اگر بخواهی یک معلم تأخیر کرده جلوی مدیرش می‌آمد. جلوتر که آمد حتی شنیدم که سوت می‌زد. اما بی‌انصاف چنان سلانه سلانه می‌آمد که یک معلم تأخیر کرده جلوی مدیرش می‌آمد. جلوتر که آمد حتی شنیدم که سوت می‌زد. اما بی‌انصاف چنان سلانه سلانه می‌آمد که یک مرتبه عقل هی زد و دنبالم فرستاد که طبقه‌ی فلان، اتاق فلان. از حیاط مدرسه گل می‌شد. بازی و دویدن متوقف شده بود. حاجی آقا صندوقدار بود. من که مدیر مدرسه‌ام و حکمش را داد دستم که دانشسرا دیده بود و جای ایرادی نبود. و بعد در کوچه‌ی مدرسه درخت کاشتیم. تور والیبال را تعویض و تعدادی توپ در اختیار بچه‌ها گذاشتیم برای تمرین در بعد از آن بچه‌هایی بود که وقتی دیپلمه بشوند یا لیسانسه، اصلاً آدم نوع جدیدی خواهند شد. آدمی انباشته از وحشت، انبانی از ترس این که مبادا جلویم در بیاید که - به.